Ik schreef een prentenboek over dino’s met behulp van John de Vos (dinodeskundige) en Krista Leusink (medewerker educatie) van Naturalis. Mede dankzij hen is het een heel waardevol non-fictie prentenboek geworden, dat volgens mij echt wat toevoegt aan de vele boeken die er al over dit onderwerp bestaan.
Het boek was niet meteen goed. John had nogal wat opmerkingen over mijn eerste versie. ‘Wil je alsjeblieft niet schrijven dat dino’s monsters waren?’ vroeg hij. Dino’s waren gewone dieren, legde hij me uit. En de T-Rex was een roofdier, zoals ook leeuwen en tijgers dat zijn. Daarnaast vond hij dat schrijvers vaak ten onrechte doen alsof ze alles weten. Als een paleontoloog ergens een massa reusachtige voetafdrukken vindt, met in het midden een boel kleine sporen, is de conclusie al gauw: dino’s waren kuddedieren en de volwassen dieren beschermden de jongen. En voor je het weet zijn dino’s ineens lieve, zorgzame dieren, terwijl we dat nooit zeker kunnen weten.
John wist een heleboel fouten op te noemen die hij in veel kinderboeken en prentenboeken over dino’s was tegengekomen. Als je je dus afvraagt waarom Barbara nergens gras heeft getekend en waarom er geen blaadjes aan de bomen zitten, dan is dat dus omdat gras en blaadjes toen helemaal nog niet bestonden!
‘Wil je alsjeblieft niet schrijven dat dino’s monsters waren?’
Dit maakte het voor mij niet makkelijk. Ik wilde dino’s dichter bij de belevingswereld van het kind brengen. Ik had allerlei beelden in mijn hoofd van vaderdino’s die hun gezin beschermden tegen monsterlijke roofdino’s. Moederdino’s die voor de kleine babydino’s zorgden. Kleuterdino’s die met elkaar speelden. Ik wilde antwoord geven op het vragenlijstje dat een vriend samen met zijn kinderen had opgesteld:
Krista Leusink moedigde me aan om sommige dingen gewoon open te laten. ‘Volwassenen durven vaak niet tegen een kind te zeggen dat ze iets niet weten. Ze willen graag overal een antwoord op hebben. Maar soms is het antwoord juist dat we iets (nog) niet zeker weten.’ Dat was een goed advies.
‘Volwassenen durven vaak niet tegen een kind te zeggen dat ze iets niet weten. Ze willen graag overal een antwoord op hebben.’
En dus schreef ik:
‘Geen mens heeft ooit een dino gezien. We weten daarom maar heel weinig over ze. Hoe denk je dat een dino sliep? Lag hij op de grond? Of stond hij te slapen? En zou hij hard gesnurkt hebben? We weten ook niet wat voor geluiden ze maakten. Zou zo’n enorme t-rex hard kunnen brullen? Of maakte hij zachte piepgeluidjes? En wat denk je? Liet de dikke diplodocus harde scheten?’
Gevolgd door een aanmoediging die bij de doelgroep vast en zeker in goede aarde zal vallen:
‘Allemaal raadsels. Misschien wil jij later wel een dinoprofessor worden. Dan kun jij dat allemaal mooi voor ons uitzoeken.’
Maar kon ik dan helemaal geen vragen beantwoorden? Jawel hoor! We weten gelukkig genoeg van dino’s om er een mooi boek over te schrijven.
Heb je wel eens een kerstboom opgegeten? Niet bepaald een lekker maaltje, of wel? Deze diplodocus denkt daar heel anders over. Hij was dol op dennennaalden. Zijn tanden waren plat en stomp. Hij gebruikte ze als een soort hark en ritste er naalden mee van de takken.
Toen ik mijn tweede versie van mijn prentenboek over dino’s naar Naturalis stuurde, kreeg ik een heel enthousiast mailtje terug. En zelfs John wilde dit boek wel aan zijn kleinkind voorlezen. Ook ik ben uiteindelijk heel tevreden met het resultaat. Het is een humoristisch boek geworden waarin kinderen veel leren over wat we echt weten over dino’s.
Reacties (2)
wat is je prentenboek 2009
De Kusjeskrokodil.